dziewięć ♥

Nicole nadal w szoku weszła do domu i skierowała się do swojego pokoju. Przebrała się suche szorty i jego bluzę, którą tu zostawił. Jak zwykle by zająć czymś czas, zaczęła szkicować. Nieświadomie narysowała parę całującą się w deszczu. Pogubiła się w uczuciach.
- Ładne...
- Harry! Nie strasz..- schowała szkicownik pod kołdrę.
- Powiedziałaś mu, że nas słyszałaś? Tam nad jeziorem.
- Nie słyszałam...
- Nie udawaj.
- Nie chcę o tym gadać.
- Najbardziej cierpi dziewczyna, która podoba się dwóm przyjaciołom..- zostawił ją, a ona schowała twarz w dłoniach. Teraz już kompletnie nie wiedziała, jak ma się zachowywać. Niall chodził alejami rodzinnego miasteczka i patrzył na ich wspólne zdjęcia. Śmiał się kpiąco z tego, ze wystarczyło kilka dni a jego serce ciągle bije w rytm smutnych ballad. Nicole nakluczyła drzwi, odchyliła spodenki i na drugim, czystym biodrze, żyletką wyryła dwie, dość długie kreski. Patrzyła na sączącą się krew i obiecała sobie, że z żadnym się nie złączy i już we wrześniu wyjedzie. Zayn stanął w drzwiach.
- A prosiłem, żebyś tego nie robiła…
- No i?- zaraz przypomniał się jej głos taty. Zawsze tak mówił, gdy zrobiła coś złego. Czuła, że zbliża się atak jej histerii. Ścisnęła dłoń z żyletką, przez co się pokaleczyła a z szafki nocnej wszystko zmiotła drugą ręką. Wyrwał jej ostrze i wyrzucił za okno, a ją przytulił. Patrzyła za jego plecami z przerażeniem na swoją dłoń. Wziął ją na ręce i z apteczką poszedł do łazienki.
- Co to było?
- Dostaję takich ataków, gdy nie przyjmuję leków. Zapomniało mi się parę dni...- syknęła, gdy dotknął jej dłoni wacikiem z wodą utlenioną.
- Ile?
- Tydzień.
- Gdzie je masz? Musisz je zaraz wziąć.
- Już? Skończyłeś?- wyszła z łazienki zapinając spodenki. Czuła, jakby ręka miała jej zaraz odpaść. Wyciągnęła tabletki.
- Wszystkie żyletki i szkła chcę za 5 minut widzieć na stole.
- Nie mam już. Bierzesz mnie za jakąś wariatkę? To, że mam ataki, nie znaczy, że trzeba mnie pilnować na każdym kroku!
- Nie unoś się. Wolałem zapytać, byłem w sytuacji, gdzie znalazłem całą kolekcje.
- Przepraszam, nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało.
- Martwię się po prostu.
- Dziękuję, naprawdę dziękuję. Położysz się ze mną?
- Jasne, chodź.- chwycił ją za dłoń i poszli do jego pokoju. Tam się położyli, a on lekko ją przytulił. Obudził ją po 4 godzinach.
- Kurwa, jak boli..
- Nie klnij na mnie, to nie moja wina.
- Nie klnę na ciebie przecież.
- To wstawaj, wyjeżdżamy.- chwycił walizki i zapakował do taksówki. Chwilę później byli w porcie a potem weszli na statek i dostali klucze do kajuty. JEDNEJ kajuty…